Lampa naftowa z lusterkiem. Lampa posiada przezroczysty, pomarańczowy zbiorniczek, czarny knot i uchwyt z lusterkiem. Płomień ich palnika naftowego osłaniały nie tylko szklane osłony z przezroczystego szkła, ale dodatkowo jeszcze pięknie ozdobione klosze najczęściej ze szkła o barwie mlecznej. Takie lampy były używane w mieszkaniach bogatych ludzi w mieście i w szlacheckich dworach. Lusterko służyło do zwiększenia strumienia światła co powodowało lepsze oświetlenie pomieszczenia. Lampę należało zawsze przygotować a więc wyczyścić z sadzy szklany klosz, przyciąć nadpalony knot, dolać nafty. Oświetlenie mieszkań na wsi lampą naftową stosowano dawniej tylko przy ważniejszych okazjach ze względu na koszty nafty którą trzeba było kupować. A pieniędzy ludzie na wsi mieli bardzo mało w tamtych czasach. Do oświetlenia mieszkania używano więc najczęściej naftowego kaganka, który dawał mniej światła, niż lampa, ale za to wypalało się w nim mniej nafty. Taki kaganek, zwany też ?mercem?, ludzie na wsi sporządzali sobie z kałamarza od atramentu i metalowej rurki. Ta rurka zabezpieczała zanurzony w nafcie bawełniany lub lniany knot przed przeniesieniem się po nim płomienia do nafty w kałamarzu i chroniła naftę w kałamarzu, aby nie zapaliła się i nie spowodowała wybuchu, co mogłoby grozić pożarem całego domu. Lampa naftowa ? skonstruowana przez Polaka Ignacego Łukasiewicza (1822?1882) w 1853 roku. Była efektem prac nad destylacją ropy naftowej. Wynalazek ten wiąże się z próbami otrzymania paliwa wydajniejszego i tańszego niż dotychczas stosowane różne gatunki olejów i ich mieszanin. Odkrycie to miało bezpośredni wpływ na rozwój przemysłu naftowego.