Etnografia | |
---|---|
Nazwa przedmiotu | Sierp |
Nr inw. MH/E/ |
1565 |
Autor | - |
Nazwa gwarowa | Sierp |
Materiał i technika wykonania | metal, drewno |
Kraj | Polska |
Waga | długość rączki - 15,5 cm długość - 53 cm |
Miejscowość | Hrubieszów |
Gmina | Hrubieszów |
Powiat | Hrubieszowski |
Województwo | Lubelskie |
Czas powstania | połowa XX w. |
Opis |
Ostrze o mocno zakrzywionym kształcie i drewnianym, walcowatym uchwytem. Sierpy żelazne, wykonywane przez kowali lub produkowane fabrycznie, były używane jako podstawowe narzędzie żniwiarskie w niektórych regionach Polski jeszcze w pierwszych dwóch dekadach XX w., a w wielu miejscowościach, zwłaszcza na wschodzie Polski, używano ich obok kos i kosiarek nawet w drugiej połowie XX w. Sierpy służyły wtedy najczęściej do żęcia prosa, zboża bardzo dojrzałego lub zmierzwionego przez deszcz i wiatr, a także dla uzyskania prostej słomy. Podejmowano nimi także pokos przy żęciu kosą. Poza tym sierpami ścinano trawę, chwasty, trzcinę, wiklinę oraz różne rośliny uprawiane w ogrodach. Używanie sierpa podczas żniw było domeną kobiet. Lewą dłonią chwytały łodygi przy samej ziemi i ucinały je sierpem trzymanym w dłoni prawej. Mężczyźni sięgali po sierpy tylko wtedy, gdy nadchodził deszcz i trzeba było przyspieszyć pracę. Ich rolą było wiązanie i składanie snopów. Zmiany w podziale pracy przy żniwach nastąpiły wraz z upowszechnieniem się kosy.
|
Fotografia | NULL |
|